"se suspenderán los actos de culto, excepto la celebración de exequias"

               

Ano 56 do século XX (1956)  a miseria campaba polas cavadas da restreba, polos camiños chagorcentos e nos afumados alzadeiros e lacenas valeiras. Se cadra foi bo ano e a fame aliviouse pola colleita de catro grans de trigo  que branqueron de fariña a artesa valorenta de abandono. Catro fogazas de pan, unhas cuncas de papas, faragullos e touciño, milagres de mulleres nunca recoñecidos. Elas administraron o pouco para "tirar a fame, pra poder comer".

Aquelas viaxes ao orro ca chave de 1/4 kg no peto do mantelo; á volta xa había que comer, eran o misterio que gardaban as mulleres da posguerra para sacar adiante a familia. Ese misterio non precisaba de avemarías nin infindas letanías dolorosas, nin gozosas; só da testa erguida de nais-mulleres-avoas que multiplicaban a nada para que nos pratos esconchados ou nas cuncas de barro a auga soupese a algo máis que auga, e fose algo máis que un engado para a fame.

Velaí que un estrano sentimento mestura de devoción, culpa e submisión ao poder da Igrexa  inzaba a convivencia polo civil, o militar, o criminal e o eclesiástico. A "pertinaz" fame,  ignorante do traballo, do sudor e da miseria, acudía servil a engordar a fartura compracida dunha igrexa que misaba de costas aos fregreses.

30 misas gregorianas, catrocentas pesetas. O ceo dos mortos é o inferno dos vivos, polos séculos dos séculos. A monótona cantinela do rosario ca letanía redundante martelaba nas concencias dos pais ao mesmo rítmo dos dentes ateridos de nenos agardando o agasallo dun bolo de centeo que nunca chegaba.  Catrocentas pesetas arderon nos ciros que alumaron as misas de costas para salvar as almas dos mortos, condenar os corpos dos vivos e secuestrar as súas concencias para mallar nelas.

Inverno do 48 do século XX (1948), no medio da miseria, a dor de enterrar un pai, unha nai, un fillo, quen sabe. Nesa ferida escoce a humillación de ter que satisfacer a gula que xustifica as dores gotosas dos ministros de Deus, oficiantes sacrificados dun funeral de copete para non ser menos que o veciño. Aló van catrocentas vinteunha pesetas do 48.  Factura Fernando Martínez Criado, comen os curas e paga a familia do difunto. Todos no seu papel, moi ben repartido, "en el nombre del Señor".

.

Xa estamos no 67 do século XX (1967), o mesmo que no 48. Nun cabodano ca historia repetida, agora sae máis caro. Duas mil setenta pesetas que de seguro que houbo que pedir prestadas, anunciaron a chegada dunha nova colleita de miseria difícil de entender, dixerir ou asimilar.

Dereitos de cera:          100 pesetas

Dereitos de fábrica:        50 pesetas

Asistencia do Párroco:  100 pesetas

                   TOTAL      150 pesetas

Doce misas:                   360 pesetas

                                       510 pesetas

Eu que son ben pensado e sei que Don Luis sabía matemáticas igual que latín, estou convencido de que se equivocou na suma a propósito. Gracias por nada.

Así e todo, aínda boto de menos o Barracón de Jovita e a Fernando movéndose con dificultade para vendernos aquel "pan de figo" ou unha gaseosa que nos facía máis levadeiro o camiño de Cabaza ou dos chabolos, de regreso do catecismo. 

Fun dos que me mandaron ao catecismo porque "mal non nos facía", pero a estas alturas xa me teño decatado de que as cousas non cambian, só son doutra forma pero o fondo segue a ser o mesmo. Nunca fun de comunión porque nunca vin por ningunha parte por onde era "común" e onde estaba a unión. 

Hoxe, o auténtico milagre é que existan crentes. Acomodados na fe porque así foron educados, acreedores do humano respecto daqueles que non creen,  non reciben o mesmo trato, de respecto, dende as omnímodas formas que collen os poderes eclesiais rebulíndose para xustificar o inxustificable, como peixes na auga entre a manipulación e a mentira interesada. Esperan a que escampe sen recoñecer que segue chovendo sobre mollado.

Por desgraza haberá moitas misas, fínanse moitos veciños. Neste século, despois do enterro, cadacal come na súa casa, senón a historia daríanos argumentos para pensar que fan os funerais porque convidan a comer. 

Así e todo non estaría demais que ese perdón cristián que esixen dos pecadores parroquianos de Conforto o pedisen pola súa incapacidade manifesta para poñerse no lugar dos familiares dos mortos que pagaban as súas desvergonzadas cuchipandas. Sería o xusto, o de pedir perdón, me refiro.